The Epitome Of Love

Chapter 20: Flashback

"Kuya, May gusto kasing kumuha sa akin na model. Sayang naman kung tatanggihan ko."

"Pwede naman eh. Magpaalam ka lang kina Mommy at Daddy. Kung papayag sila sasamahan kita."

"Talaga, Kuya? Sasama ka sakin?"

"Oo naman. Kuya mo ko eh."

Pinag-isipan ko kung paano ko ito sasabihin kina Daddy. Ayaw sa lahat kasi ni Daddy ay yung aalis ako ng walang paalam. Sana naman payagan ako.

"Daddy?" Kumatok ako sa kuwarto nila ni Mommy.

"Addie? Come in, Anak."

"Dad." Inabot ko sa kanya ang letter na binigay sa akin.

"You are invited in a photoshoot?"

"Y-Yes, Dad."

"May exams ka this week, diba?"

"Dad, Next week pa naman po iyon eh. Tsaka kaya ko naman po."

"Kaya mo? Bakit 2 lang ang grado mo sa Math? Umattend ka na lang ng review classes mo kaysa mag-ganyan ka."

"Dad, Lagi naman po akong nag-aattend doon. Dad, Mataas naman po ang 2 ah?"

"Mag-aral ka na lang kaysa pagka-abalahan mo iyang model na yan. Gayahin mo ang kuya mo. Arkitekto yan at sumusunod sa yapak ko."

"Nag-aaral naman po ako ng mabuti."

"I'm sorry, Dad, Hindi ko kasing talino si Kuya. Bobo na kung bobo pero Dad, Pangarap ko maging isang fashion designer."

"Go to your room. Hindi ka pupunta sa modeling na yan. Mag-aral ka para may magawa ka."

Lumabas ako at bumalik na lang sa kwarto ko. Sakto ay naghihintay pa rin si Kuya para sa akin.

"Anong sabi?" Tanong ni Kuya.

"Just like always." Ngumuso ako.

"Dito na lang tayo. I'll treat you food. Pa-deliver tayo."

"Really, Kuya?"

"Yes! Do you want fastfood?"

"Cheeseburger, Fries, and Coke."

"Thanks, Kuya!" I hugged him.

Habang hinihintay namin ang pina-deliver namin na pagkain ay binasa ko ang mga reviewer ko.

Si Kuya Oscar ko naman ay nanonood ng tv dito sa loob ng kwarto ko.

"Addie, Let's eat?" Sabi niya habang nilalapag ang mga pagkain sa lapag.

"Kuya, Bakit sa tingin mo ganun sa akin si Daddy?" Tanong ko.

"Kasi babae ka, Addie. Tsaka gusto lang naman siguro ni Dad na protektahan ka. Gusto rin niya na maging maayos ang future mo."

"Kaso, Bakit parang nakakapagod na? Bakit nasasakal ako?"

"Habang nasa puder pa tayo ng parents natin, kailangan talagang sundin natin sila. When you grow up and finally have your own career, pwede mo ng gawin ang mga gusto mo." Kuya smiled.

Pinagpatuloy ko ang pag-nguya sa burger na kinakain ko. Pati na rin ang pag sipsip sa soft drinks ko.

Kung magkakaroon man ako ng boyfriend, Gusto ko ang isang taong katulad ni Kuya. Dahil sobrang bait at mapagmahal niya.

Kinagabihan ay nanatili na lamang ako sa kwarto ko. Nagpadala na lang ako ng makakain sa kwarto.

"Addie?"

"Mommy? Pasok ka po."

Pumasok si Mommy habang dala ang tray na mayroong pagkain.

"I prepared dinner for you. Sabi kasi ni Manang ay nagpadala ka."

"Opo. Thanks, Mom."

"About what happened earlier, Anak. Sana pagpasensyahan mo na ang Daddy mo. He only wants the best for you."

"Lagi ko naman po siyang pinag-papasensyahan. Why do I have to live by Kuya's shadow? Why can't he be proud of what I am happy doing?"

"Wait, Ma? W-Won't succeed? I haven't even started yet. Pero hindi pa nga ako nakakapagsimula ay talunan na agad ako sa paningin niyo? Ganun ba talaga kababa ang tingin ninyo sa akin?"

"It's not that, Anak. I-I'm so—"

"No, Ma! Do you think that I am not capable enough?"

"Yes, Addie! Sinabi ko sayo dati na gayahin na lang ang kuya mo. Dahil ang kuya mo, sigurado akong magtatagumpay."

Napatingin ako sa tatay ko na kakapasok pa lang sa kwarto ko. Mukhang narinig niya ang lakas ng boses namin ni Mommy.

"Wow, Dad! Bakit ba ganyan ka-laki ang galit niyo sa akin? Hmm?"

"Do you wanna know why?" Dad seriously asked.

"Leonardo, No!" Sigaw ni Mommy.

"Addie, Come here!" Tawag ni Kuya sa akin.

"Addie." Tawag muli ni Kuya.

"You are a product of your Mom's mistake."

Then it struck the hell out of me. It fuc*ing shook me. Ang sakit. Sobrang sakit.

"Now I know, Dad." I ran away.

Tumakbo ako. Hindi ko alam kung saan ako makakapunta sa pagtakbo ko. Tapos umulan ng malakas. Napaupo na lamang ako sa tabing kalsada.

"Addie." May tumigil na sasakyan sa harapan ko.

"Please, Come home. Just come with me then I'll help you get out of Dad. I will help you."

"Come na. Magkakasakit ka pa."

"Please, Addie?"

"I have a towel. Use this."

"Kuya, Pati ba ikaw? Napipilitan ka lang din ba na tanggapin ako?"

"No, Addie. I've always treated you the you have to be treated. Mahal kita because you're my sister. Kahit na ano pa ang issue na nangyari before. You are my sister and I love you."

"Kuya, H-Hindi ko naman kasalanan na nabuhay ako. Bakit ganoon na lang ang trato ni Dad sa akin? Hindi ko naman ginusto na maging bunga ng kasalanan."

"Shh, Addie. Hindi ka kasalanan. You are in fact the biggest blessing that I got. Because I have a sibling. You came in my life."

"You don't have to live by my shadow, Addie. You just have to come out of the darkness and let your own light shine through. Lahat tayo may iba-ibang gusto and we all have our ways kung paano maipapakita ang meron tayo."

"I love you, Addie. I will always be here for you. No matter what."

"Kuya." Niyakap ko siya at mas lalong lumakas ang tulo ng luha mula sa namumugto kong mata.

It was raining heavily that night. I was blinded by the light that came in our way. Napahawak ako sa handle mula sa itaas ko. Nagpa-gaywang ang sasakyan namin.

Malalakas na busina ang bumulaga sa tainga ko. The last thing my mind and eyes could remember, nang nakita ko na napakarami ng tao ang nasa paligid ko. Malabo pero kita ko na maraming tao.

Tinawag ko si Kuya Oscar nang makita ko na isinasakay siya sa ibang sasakyan.

"Kuya. M-Mommy?" I asked nang maimulat ko na ang mga mata ko.

"Anak. Just stay still. Malalim pa ang sugat na nakuha mo sa tagiliran mo."

"M-Ma, Nasaan si Kuya? Can I see him? Where is he?"

"I'm sorry, Anak. H-He's gone."

"No, Ma. That's not true. We were just together. No." Humikbi ako.

"I'm sorry, Mommy. This is all my fault. Kasalanan ko ito. I'm sorry."

"Buti alam mo. Wala na ang kuya mo. That means that the hope of our family is now gone." Dad interrupted.

"I will pursue Architecture for kuya. Ako ang magtutuloy ng nasimulan niya. I will do this for him. Alam ko naman na kasalanan ko ito. This is how I want to repay all of this. I will become an Architect for Kuya."